Een heerlijke dag voor een frisse neus. De herfst zo mooi. Zijn kleur, zijn geur en zelfs de temperatuur in dit seizoen maakt blij. De natuur laat ons zien welke kracht en wijsheid ligt in de seizoenen en dat de enige keus is ons daaraan over te geven. Zo zien we dat de herfst laat afsterven dat wat niet meer nodig is en loslaat wat niet langer vastgehouden hoeft te worden.
Met mijn cliënt filosoferen we over dit thema en spiegelen het op de mens. We kunnen leren van de seizoenen en vooral van de overgave eraan. Zo staat de winter voor stilstand en bezinning; voor vertraging en bewustzijn. Om daarna het voorjaar te zien als de tijd waarin je kunt uitvoeren wat in rust tot je is gekomen. De strelende zonnestralen van het voorjaar voeden je ziel in het zetten van gewenste stappen om daarna in de zomer tot uiting te komen. En dan, dan wordt het weer herfst en kan de ontwikkeling in eenzelfde cyclus verder gaan. Een continu proces. Ik noem het “golven op de seizoenen van het leven”.
Tijdens onze wandeling is daar die omgevallen boom. Mijn cliënt wordt opeens overmand door verdriet Iets in haar wordt aangeraakt. Voor ons ligt een zeer grote en indrukwekkende boom. Mooi van kleur, groots en door zijn omvang oogt hij zeer krachtig. We kijken er met bewondering naar. En toch ligt hij daar op de grond, omgevallen en dood. Na die eerste indruk kijken we verder dan de buitenkant. We nemen waar dat de stam grotendeels hol is. Ook zien we dat de wortels zijn geknakt en zelfs op vele plaatsen zijn afgebroken. Als ik vraag of ze een idee heeft waarom dit beeld haar emotioneel maakt zegt ze zacht: mijn man.
Ons gesprek zet zich voort. Het beeld van de ‘gevallen grote sterke boom’ raakt bij haar het opgeslagen verdriet om het plotselinge en onverwachte overlijden van haar liefde. Zijn keuze die zo onverwachts voor haar en velen om haar heen kwam. Haar diepgewortelde schuldgevoel kwam uit het niets omhoog door het zien van dit beeld. Op die mooie herfstdag kwam ze bij deze laag van haar verdriet dat diep opgeslagen zat in haar lijf. De natuur, het seizoen, dit beeld gaf haar bewustzijn hierop. Daarbij gaf de natuur haar letterlijk en figuurlijk de ruimte daar uiting aan te geven. Het mag haar lijf uitstromen en het mag in de herfst worden achtegerlaten. De boom hielp haar zien dat hoe sterk, groot en mooi je bent er evengoed diep van binnen iets gaande kan zijn dat het oog niet ziet. Of dat iemand niet wil laten zien. Zo had niets of niemand deze boom meer omhoog kunnen houden.
De kracht die huist in de ‘seizoenen’ geeft haar perspectief. Zij mag voortaan in de herfst haar gedachten achterlaten die niet meer helpend zijn en loslaten wat haar niet meer dient. Zij mag de winter in voor meer zachtheid en liefde naar zichzelf en daarna mag zij het voorjaar omarmen en de zonnestralen toelaten die de energie geven weer een sprankeltje te voelen. En laat de zomer deze sprankeling verankeren in het lijf opdat ze er altijd bij kan. En zo gaan de seizoenen haar brengen naar haar eigen leven. Een leven zonder de fysieke aanwezigheid van haar man Een leven waarin zij zich kan verhouden tot verlies. Een leven waarin ze leeft.. En haar pad mag ze bewandelen in geheel eigen tempo. De seizoenen zullen elkaar altijd weer opnieuw afwisselen. En laat dat haar structuur, perspectief en vooral vertrouwen geven. Zo golft ze mee op de seizoenen van haar even”.
Liefs, Patty
Comments